Het herfst inmiddels volop! Daar waar eerst warme dagen zich nog om ons heen krulden, slaat nu regelmatig de regen op de aarde neer. Zelf houd ik van de herfst, de frisheid van de lucht, de verandering in de natuur waarbij iedere dag het bos anders lijkt te zijn. In kleuren aan de bomen, maar ook aan leven op de grond. Paddenstoelen verschijnen uit de aarde in allerlei vormen, kleuren en geuren. En het geluid van je voeten wanneer je door bladeren struint, brengt het bos ook altijd in mezelf tot leven. Er ontstaat in mij dan altijd een ruimte waar mijn geest doorheen kan dwalen. Zonder dat ik zelf werkelijk iets doe, waait de wonderlijke wereld door mij heen en kan ik mij laven aan het wonder van het leven dat in een voortdurende stroom beweegt en verandert.
wind van het wereldtoneel
Het geeft op een vreemde manier ook rust, dat deze beweging van verandering er altijd is en je het altijd op kan zoeken. Dat is op dit moment niet van alle veranderingen in de wereld te zeggen. De bewegingen op het wereldtoneel zijn geen zachte herfstbries maar eerder een enorme storm waarvan we niet weten welke koers hij zal varen. Daar waar de herfstwind ruimte in mijn innerlijk brengt, vraag ik me regelmatig af wat de wind van het wereldtoneel van mij vraagt. Actie? Rust? Berusting? Bezinning? Angst?
buiteling van woorden
De woorden die de wind van het wereldtoneel in mij oproepen buitelen door en over elkaar heen. Zonder dat de richting duidelijk wordt. Misschien is mijn innerlijk in dat opzicht een spiegel van het uiterlijk toneel. Iedereen buitelt over elkaar heen, zonder dat er iemand is die weet waar de wereld op afkoerst. Misschien zou ik wat vaker door de woorden van de wereld kunnen struinen in het vertrouwen dat er altijd weer een nieuwe weg komt, een nieuwe weg voor het leven zelf. Zoals er in de natuur ook altijd beweging is, alles altijd weer verandert. We gaan er vanuit dat de bomen in het bos de herfstwind door de takken laat razen en standvastig blijven staan. Maar garanties zijn er niet, nooit. Het leven kent geen vastomlijnd plan. Het leven is.
kiezen voor het wonder, het leven zien
Het enige dat we dan ook werkelijk kunnen doen is het leven zoals het is, met liefde omarmen. En het ten volle zien. Zoals een blaadje dat waait van de boom en valt in mijn haar. Een klein bruin blaadje, ik koester het voor even in de palm van mijn mand, snuif de bosgeur van de herfst op, word voor even een met de herfst. En alle woordklanken in mij verstillen voor even, ze komen tot rust, vallen zachtjes op het bed van het wonder dat leven heet.
Uiteindelijk is dat ook de enige vraag die we werkelijk kunnen beantwoorden, waar we hier in dit moment wat er om ons heen ook gebeurt, willen zien. Het wonder van het leven zelf, de schoonheid, de beweging, de ruimte die er is om een klein herfstblad te koesteren in de palm van je hand en daar gelukkig van te worden. En daar hoop in vinden, hoop voor een wereld waarin we elkaar werkelijk durven en kunnen zien.
Ik wens iedereen toe – waar je ook bent, wat je ook doet – dat je zo nu en dan voor even mag verstillen in de woeste wind van het wereldtoneel en het wonder van het leven kan ervaren. Wellicht helpt de herfstwind met het vallend blad je daar zo nu en dan bij.
