Alle geluiden, berichten, nieuws, verhalen, het veroorzaakte een kakofonie aan stemmen in mijzelf waarin ik richting zocht waar naar te luisteren. Hoe mij er toe te verhouden.
Terwijl ik door de bossen struinde, zocht ik de stilte tussen alle verhalen. De stilte om te zijn, om me op de een of andere wijze te verhouden tot alles wat er gebeurde in de wereld. Gebeurtenissen die niet nieuw zijn in de menselijke geschiedenis. Oorlog, onderdrukking, honger, overheersing: het is van alle tijden. Alleen de nabijheid bracht ons in beweging, de nabijheid raakte ons aan in onze eigen leefwereld.
De bomen keken op mij neer en zwegen. Ik vroeg mij af hoe zij met deze verhalen omgingen, hoe zij zich verhouden tot veranderingen, tot indringers in hun leefwereld. Ze bewegen mee wat komt. Ze beschermen zich tegen gevaar van buiten. Ze voeden elkaar. Of met andere woorden, ze blijven als geheel leven in alles wat beweegt. Soms vallen ze neer op aarde, zoals bij de heftige stormen van een paar weken geleden, soms trotseren ze de wind. En de neergevallen bomen – hoezeer ik bij sommige ook treurde omdat ik er zo van genoten had onder hun takken te schuilen- worden weer schuilplaatsen voor vogels, voeding voor mieren, wormen en pieren.
Dat grotere leven voelen en ervaren ook al stormt het, ook al waait er van alles over ons heen, is wellicht de kunst om te kunnen dragen wat er gebeurt. Nu is het een oorlog in nabijheid, later wellicht een overstroming van rivieren door het smeltende ijs op de polen. Maar al die tijd stroomt het leven verder, het grootsere leven van de aarde dat al zovele miljarden jaren bestaat.
Door samen te vallen voor een moment met het leven van de aarde, met de stilte in de natuur, met de stille stemmen van de bomen, kon ik die ruimte van het leven ervaren en voelen. Kwam ik zelf weer tot leven. Want als er iets te leren valt in tijden van onzekerheid, chaos of verandering is wel dat het leven altijd verder stroomt, altijd er weer nieuwe momenten ontstaan, altijd weer nieuw leven ontstaat, zelfs als angst, chaos en dood je overspoelt.
Dat wil niet zeggen dat ik zo nu en dan niet meegesleept wordt in het nieuws, de chaos mij onrustig maakt of verhalen mij raken. Ik ben een mens en juist in het menselijke zijn ontdek je het leven. Maar de stilte is wel een schuilplaats voor mijn ziel, waar zij even het perspectief van het grotere leven kan ontdekken en tot rust kan komen.
De verbinding met al wat leeft staat ook centraal in het werk van Anaya Academy. Ik werk met diverse methodieken en werkvormen. Wil je ook ontdekken hoe je kan luisteren naar de ruimte en stilte van de natuur? Je bent van harte welkom bij Anaya Academy.