Tag Archief van: tijd

, , ,

Waaien in een wonderlijke wereld

Het herfst inmiddels volop! Daar waar eerst warme dagen zich nog om ons heen krulden, slaat nu regelmatig de regen op de aarde neer. Zelf houd ik van de herfst, de frisheid van de lucht, de verandering in de natuur waarbij iedere dag het bos anders lijkt te zijn. In kleuren aan de bomen, maar ook aan leven op de grond. Paddenstoelen verschijnen uit de aarde in allerlei vormen, kleuren en geuren. En het geluid van je voeten wanneer je door bladeren struint, brengt het bos ook altijd in mezelf tot leven. Er ontstaat in mij dan altijd een ruimte waar mijn geest doorheen kan dwalen. Zonder dat ik zelf werkelijk iets doe, waait de wonderlijke wereld door mij heen en kan ik mij laven aan het wonder van het leven dat in een voortdurende stroom beweegt en verandert.

wind van het wereldtoneel
Het geeft op een vreemde manier ook rust, dat deze beweging van verandering er altijd is en je het altijd op kan zoeken. Dat is op dit moment niet van alle veranderingen in de wereld te zeggen. De bewegingen op het wereldtoneel zijn geen zachte herfstbries maar eerder een enorme storm waarvan we niet weten welke koers hij zal varen. Daar waar de herfstwind ruimte in mijn innerlijk brengt, vraag ik me regelmatig af wat de wind van het wereldtoneel van mij vraagt. Actie? Rust? Berusting? Bezinning? Angst?

buiteling van woorden
De woorden die de wind van het wereldtoneel in mij oproepen buitelen door en over elkaar heen. Zonder dat de richting duidelijk wordt. Misschien is mijn innerlijk in dat opzicht een spiegel van het uiterlijk toneel. Iedereen buitelt over elkaar heen, zonder dat er iemand is die weet waar de wereld op afkoerst. Misschien zou ik wat vaker door de woorden van de wereld kunnen struinen in het vertrouwen dat er altijd weer een nieuwe weg komt, een nieuwe weg voor het leven zelf. Zoals er in de natuur ook altijd beweging is, alles altijd weer verandert. We gaan er vanuit dat de bomen in het bos de herfstwind door de takken laat razen en standvastig blijven staan. Maar garanties zijn er niet, nooit. Het leven kent geen vastomlijnd plan. Het leven is.

kiezen voor het wonder, het leven zien
Het enige dat we dan ook werkelijk kunnen doen is het leven zoals het is, met liefde omarmen. En het ten volle zien. Zoals een blaadje dat waait van de boom en valt in mijn haar. Een klein bruin blaadje, ik koester het voor even in de palm van mijn mand, snuif de bosgeur van de herfst op, word voor even een met de herfst. En alle woordklanken in mij verstillen voor even, ze komen tot rust, vallen zachtjes op het bed van het wonder dat leven heet.

Uiteindelijk is dat ook de enige vraag die we werkelijk kunnen beantwoorden, waar we hier in dit moment wat er om ons heen ook gebeurt, willen zien. Het wonder van het leven zelf, de schoonheid, de beweging, de ruimte die er is om een klein herfstblad te koesteren in de palm van je hand en daar gelukkig van te worden. En daar hoop in vinden, hoop voor een wereld waarin we elkaar werkelijk durven en kunnen zien.

Ik wens iedereen toe – waar je ook bent, wat je ook doet – dat je zo nu en dan voor even mag verstillen in de woeste wind van het wereldtoneel en het wonder van het leven kan ervaren. Wellicht helpt de herfstwind met het vallend blad je daar zo nu en dan bij.

, , , , ,

Tijd is een perspectief, leer van de natuurtijd

De eerste weken van het nieuwe jaar zijn al weer voorbij. Misschien ben je het jaar goed begonnen of misschien ben je het gevoel van zo’n heel nieuw jaar al weer helemaal vergeten.

Het is ook een manier van tijdsindeling die we met elkaar hebben afgesproken. Zoals we de tijd ook verder hebben opgedeeld in maanden, weken, uren en zelfs minuten: zo heeft een scholier 45 minuten voor een les, een huisarts 10 minuten voor een consult en is een trein bij 1 minuut al vertraagd.

Het opdelen van de tijd in eenheden verwijdert onszelf van de ervaring van een tijd die cyclisch is en altijd in beweging is als een voortdurende stroom van het leven zelf. In de natuur zien we deze vorm van tijd weerspiegelt.

De bomen hebben geen besef van een nieuw jaar of een nieuwe minuut. Zij voegen zich naar het licht, het donker, de zon, de regen of de wind. Zij zijn met alles wat er in hun omgeving speelt en geven zo vorm aan het leven. Dat zij hierdoor wel gevormd worden blijkt onder meer uit de wetenschappelijke studie die we dendrochronologie noemen.

Deze studie houdt zich bezig met jaarringen van bomen die zichtbaar worden wanneer je naar een boomstronk kijkt (zie foto). Aan de hand van de jaarringen kunnen ze niet alleen nagaan hoe oud een boom is maar ook wat de veranderingen in het klimaat voor invloed heeft gehad op de vitaliteit van bossen. De jaarringen die zich in de bomen schuilhouden onthullen zo een wereld waar we van kunnen leren: wat was het klimaat, welke invloed had dit op de groei en het leven van de bomen? (gelukkig hoef je voor deze studie geen bomen om te hakken om de ringen te tellen, er zijn kleine boortjes waarmee je hele dunne lange staafjes uit de boom kan halen en zo de ringen kan onderzoeken). Zo onthullen de bomen in stilte hun eigen verhaal. En verwonderen wij als mens ons daarmee over het mysterie van het leven.

In bomen van meer dan duizend jaar oud ontstaan jaarringen soms in een regelmatige cadans; soms door een verandering van dikte of kleur wat een droogte of juist een regenperiode tekent. Steeds is de boom erin geslaagd zijn bestaan veilig te stellen. Door zich aan te passen aan de wereld om hem heen. Mee te bewegen met wat is, terwijl hij stevig geworteld in de aarde staat. En mocht hij toch omwaaien, dan is hij niet dood of is het leven niet ten einde. Nee, dan is hij voeding voor al het leven dat op de aarde leeft: mieren, torren, wormen en ook nieuwe kleine bomen die weer naar het licht reiken. Het doet je als mens beseffen hoe lang alles al leeft en zich voortdurend verhoudt tot veranderingen in de omgeving.

Juist in de eerste maand van het jaar, waarin we vaak nog met tijd leven en bedenken dat er een nieuw jaar voor ons ligt, kan het prettig zijn om ons met de natuurtijd te verbinden. Er ligt immers altijd een nieuwe tijd voor ons, we kunnen iedere dag opnieuw beginnen en beseffen dat we in een voortdurende beweging van het leven aanwezig zijn.

Tijd is een perspectief en het is maar net vanuit welk perspectief je naar het leven en de wereld om je heen kijkt. Wanneer je je perspectief verandert, beweegt ook je ervaring van het leven en blik op de wereld mee.

De eerste weken van het nieuwe jaar zijn al weer voorbij. Misschien ben je het jaar goed begonnen of misschien ben je het gevoel van zo’n heel nieuw jaar al weer helemaal vergeten.

Het is ook een manier van tijdsindeling die we met elkaar hebben afgesproken. Zoals we de tijd ook verder hebben opgedeeld in maanden, weken, uren en zelfs minuten: zo heeft een scholier 45 minuten voor een les, een huisarts 10 minuten voor een consult en is een trein bij 1 minuut al vertraagd.

Het opdelen van de tijd in eenheden verwijdert onszelf van de ervaring van een tijd die cyclisch is en altijd in beweging is als een voortdurende stroom van het leven zelf. In de natuur zien we deze vorm van tijd weerspiegelt.

De bomen hebben geen besef van een nieuw jaar of een nieuwe minuut. Zij voegen zich naar het licht, het donker, de zon, de regen of de wind. Zij zijn met alles wat er in hun omgeving speelt en geven zo vorm aan het leven. Dat zij hierdoor wel gevormd worden blijkt onder meer uit de wetenschappelijke studie die we dendrochronologie noemen.

Deze studie houdt zich bezig met jaarringen van bomen die zichtbaar worden wanneer je naar een boomstronk kijkt (zie foto). Aan de hand van de jaarringen kunnen ze niet alleen nagaan hoe oud een boom is maar ook wat de veranderingen in het klimaat voor invloed heeft gehad op de vitaliteit van bossen. De jaarringen die zich in de bomen schuilhouden onthullen zo een wereld waar we van kunnen leren: wat was het klimaat, welke invloed had dit op de groei en het leven van de bomen? (gelukkig hoef je voor deze studie geen bomen om te hakken om de ringen te tellen, er zijn kleine boortjes waarmee je hele dunne lange staafjes uit de boom kan halen en zo de ringen kan onderzoeken). Zo onthullen de bomen in stilte hun eigen verhaal. En verwonderen wij als mens ons daarmee over het mysterie van het leven.

In bomen van meer dan duizend jaar oud ontstaan jaarringen soms in een regelmatige cadans; soms door een verandering van dikte of kleur wat een droogte of juist een regenperiode tekent. Steeds is de boom erin geslaagd zijn bestaan veilig te stellen. Door zich aan te passen aan de wereld om hem heen. Mee te bewegen met wat is, terwijl hij stevig geworteld in de aarde staat. En mocht hij toch omwaaien, dan is hij niet dood of is het leven niet ten einde. Nee, dan is hij voeding voor al het leven dat op de aarde leeft: mieren, torren, wormen en ook nieuwe kleine bomen die weer naar het licht reiken. Het doet je als mens beseffen hoe lang alles al leeft en zich voortdurend verhoudt tot veranderingen in de omgeving.

Juist in de eerste maand van het jaar, waarin we vaak nog met tijd leven en bedenken dat er een nieuw jaar voor ons ligt, kan het prettig zijn om ons met de natuurtijd te verbinden. Er ligt immers altijd een nieuwe tijd voor ons, we kunnen iedere dag opnieuw beginnen en beseffen dat we in een voortdurende beweging van het leven aanwezig zijn.

Tijd is een perspectief en het is maar net vanuit welk perspectief je naar het leven en de wereld om je heen kijkt. Wanneer je je perspectief verandert, beweegt ook je ervaring van het leven en blik op de wereld mee.

Wil je ook leren hoe je je kan verbinden met de natuurtijd? Of ontdekken hoe je je met de natuur kan verbinden? Of een nieuw perspectief verkennen? Je bent van harte welkom bij een van de activiteiten van Anaya Academy.